Język polski, gimnazjum

Kto pyta, nie błądzi, czyli sztuka odmowy

Chociaż lubisz pomagać innym i nie sprawia ci to większych problemów, to czasami czujesz sie wykorzystywana przez otoczenie. Bywa też i tak, że wbrew sobie ulegasz czyimś prośbom, bo boisz się, że ktoś określi cię mianem egoistki. Jak zatem powiedzieć „nie” i zachować dobre relacje z ludźmi?

• Dobrą zasadą jest unikanie wymówek.
• Nie tłumacz się, bo twoje przeprosiny tylko bardziej zirytują rozmówcę.
• Usprawiedliwiając się i przepraszając sprawiasz wrażenie jakbyś miała coś do ukrycia.
• Nie ulegaj chwilowej słabości i nie zgadzaj się pod wpływem emocji.
• Jeśli nie możesz wyświadczyć komuś przysługi, a nie jest ci obojętne, jak koleżanka poradzi sobie z problemem, spróbuj podsunąć jej pomysły na wyjście z przykrej dla niej sytuacji.
• Odmawiając, używaj słów, w których wyrazisz szacunek dla twojego rozmówcy, przykładowo „jest mi przykro”, „bardzo przepraszam”, „wiem, że liczyłaś na moją pomoc”.
• Nie obwiniaj się z powodu odmowy. Widocznie miałaś dobry powód, żeby się tak zachować.

Kim będę? Zawód: pisarz

1. Czym zajmuje się pisarz?
Pisarz pisze książki. Przed napisaniem zbiera materiały, dzięki którym uwiarygodni świat przedstawiony w swoich utworach. Termin napisania książki ustalany jest przez wydawnictwo. Po złożeniu materiałów, rozpoczynają się prace redakcyjno-korekcyjne. Gdy wreszcie książka ukaże się na rynku, autor uczestniczy w jej promocji, spotyka się z czytelnikami, udziela wywiadów.
2. Dla kogo ten zawód?
Jest to zawód dla osób mających bogatą wyobraźnię, lubiących czytać i pisać a przy tym mających „lekkie pióro”, spostrzegawczych, potrafiących zrozumieć innych ludzi, cierpliwych, pracowitych.
3. Jak zdobyć zawód?
Nie trzeba kończyć specjalnej szkoły, żeby zostać pisarzem, ale wykształcenie polonistyczne lub inne humanistyczne na pewno się przydaje. Można zapisać się na warsztaty pisarskie. W szkole średniej można wybrać klasę humanistyczną, gdzie jest rozszerzone nauczanie języka polskiego.

Kartki z pamiętnika Danki

8 marca, wtorek
Dzień Kobiet. Chłopcy spisali się na medal. Otrzymałyśmy gustowne koszyczki z drobnymi kosmetykami: błyszczyk do ust, mydełko, sól do kąpieli. Nawet największe w klasie feministki z zaciekawieniem i skrywanym uśmiechem na twarzy przeglądały zawartość koszyczków.
16 marca, środa
Zapomniałam o klasówce z polskiego. Masakra. Pisałam co mi przyszło do głowy. Chociaż może nie będzie tak źle, bo zadanie dotyczyło nieszczęśliwej miłości Romea i Julii. Co prawda ani Maciek nie przypomina Romea, ani ja – Julii, ale nasze relacje są trochę zagmatwane, to i wczułam się w przeżycia książkowych bohaterów. Do tego stopnia, że polonistka musiała mi zabrać kartkę, bo już było po lekcji, a ja wciąż, z wypiekami na twarzy, pisałam.
27 marca, Wielkanoc
Wspaniałe śniadanie: szyneczka, jajka z ćwikłą, mazurki, baby. Stół uginał się od świątecznych potraw. Postanowiłam zapisać się na fitness. Bo ledwo zmieściłam się w ulubione spodnie. A może to one skurczyły się w praniu? A jednak trochę ruchu przydałoby mi się na wiosnę.
28 marca. Wielkanocny Poniedziałek
Zwany też Lanym Poniedziałkiem. Niepotrzebnie wybrałam się na spacer z Maćkiem. W parku jacyś smarkacze urządzili nam niezłą kąpiel. Pod wieczór źle się poczułam. Pewnie się przeziębiłam.

POLECAMY „Siedem dni”

Jess i Kez chodzą do tej samej klasy. Jess nosi stare ubrania, jest biedna, nie może liczyć na wsparcie w rodzinie, bo mama ciężko pracuje i nie ma czasu dla niej i jej młodszej siostry, a ojciec je porzucił i w ogóle się nimi nie interesuje. Na dodatek dziewczyna ma sporą nadwagę. Kezz mieszka w bogatej dzielnicy, ubiera się elegancko i modnie, ma grono oddanych, przynajmniej tak jej się wydaje, przyjaciółek. Jednak atmosfera w jej domu daleka jest od sielanki. Ona i jej mama są fizycznie i psychicznie gnębione przez ojca.
Jess stała się dla Kez kozłem ofiarnym, na którym można wyładować swoją frustrację. Kez nienawidzi Jess. Obrzuca ją wyzwiskami i na każdym kroku stara się ją poniżyć. Nie zdaje sobie sprawy, że jej koleżanka, Marnie, traktuje ją samą jak zabawkę i podburza do karygodnych zachowań wobec Jess.
Czy prześladowczyni jednocześnie może być ofiarą? Czy zła sytuacja w rodzinnym domu może być usprawiedliwieniem ohydnego traktowania innych? Jak nie pozwolić sobą manipulować? Jak bronić się przed takimi działaniami?
Na uwagę zasługuje forma utworu. Wydarzenia opisywane są z dwóch punktów widzenia – Jess i Kez ( Eve Ainsworth „Siedem dni”, tłum. Marcin Mortka, Zielona Sowa 2015).

Wiedza w pigułce

Kim był Karl von Linde?
Karl von Linde żył w latach 1842-1934. Był niemieckim wynalazcą. Stworzył on pierwszą domową lodówkę. Silnik parowy pompował gaz zwany freonem do przewodów znajdujących się na tylnej ścianie urządzenia. Wewnątrz przewodów gaz się skraplał. W trakcie tego procesu temperatura freonu spadała, oziębiając pojemnik na żywność.

Jaka była pierwsza gra planszowa?
Pierwsza gra planszowa pochodzi z Ur , z okresu 3-4 tys. lat p.n.e. Składała się z planszy i pionków. Znali ją bogaci Sumerowie, którzy nie musieli pracować cały czas, mogli więc zajmować się słuchaniem muzyki czy grami towarzyskimi.

Czym były tumulusy?
Tumulus był prehistorycznym nasypem, w którym grzebano ludzi – kopcem z ziemi, usypanym na grobie zmarłego. Mają one różne kształty: istnieją tumulusy podłużne oraz okrągłe. Tumulusy okrągłe pochodzą zazwyczaj z okresów późniejszych. W jednym z rzymskich tumulusów, znajdujących się w Kent, odkryto w latach 50. XX wieku składane żelazne krzesło.

Jaki jest gronostaj?
Gronostaj może żyć zarówno w górach jak i na nizinach. Mieszka w lasach i zaroślach. W rejonach bardzo zaśnieżonych zimą jego futro zmienia barwę w okresie jesienno-zimowym. Staje się całkiem białe, tylko końcówka ogona pozostaje czarna. Poluje przede wszystkim nocą. Jego pożywienie stanowią drobne owady, mięczaki, chociaż potrafi też upolować zająca.

Od ucha do ucha, czyli humor z zeszytów szkolnych

Szkielet służy do podtrzymywania ciała królika, gdyż inaczej wyglądałby jak flak.

Zwierzęta przed zimą stoją w kolejce, aby zmienić swoje futerka.

Pantofelek składa się z przedniego i tylnego końca ciała.

(źródło: „Pegaz na biegunach”)